04
دی

کراسفیت معلولان

بخش بزرگی از جامعه ما را افرادی تشکیل می دهند که به هر دلیلی دارای معلولیت ذهنی یا جسمی هستند. زمانی که فرد به هر دلیلی مانند دلایل ارثی و مادر زادی و یا حادثه ای توانایی عملکردی اولیه خود را از دست می دهد گفته می شود که فرد دچار معلولیت شده است. معلولیت ها بر اساس اختلالاتی که باعث بروز آن می شود تقسیم بندی می شوند که  به ۶ دسته اصلی تقسیم می شوند:

– جسمی و حرکتی

– عقب ماندگی ذهنی

– اختلالات اعصاب و روان

– حس بینایی

– حس شنوایی

– گفتاری

فردی که نقص عضو، فلج حرکتی و یا قطع عضو داشته باشد دارای معلولیت جسمی و حرکتی است، همچنین به فردی که دارای اختلال ذهنی باشد عقب مانده ذهنی می گویند. از دیگر معلولیت ها می توان به اختلالات اعصاب و روان اشاره کرد که فرد نمی توانند هیجانات خود را کنترل یا استفاده کند. همچنین برخی افراد به کم بینایی، عدم بینایی و کاهش بینایی مبتلا هستند و برخی دیگر از افراد کم شنوا و ناشنوا هستند. اختلالات گفتار از دیگر معلولیت ها است که فرد در ارتباط با افراد دچار مشکلاتی می شود.

اهمیت ورزش معلولین

ورزش کردن از نظر جسمی و روحی دارای اثراتی می باشد. از نظر جسمی باعث تقویت عضلات و افزایش توانایی و استقامت اندام بدن شده و حرکت اندام بدن را به طور متناسب افزایش می دهد و باعث هماهنگی بیشتر زنجیره های حرکتی می شود و از نظر روحی باعث روح و شوق به تحرک فردی و اجتماعی می شود. افراد معلول معمولا بسیار حساس و زود رنج هستند ، ورزش به آنها کمک می کند تا به خوبی با چالشها و مشکلات زندگی روبرو شوند و استقامت بدنی و ذهنی آنها را بالا می برد. ورزش باعث افزایش عذت نفس بیشتر در آنها می گردد و به آنها کمک می کند تا در بسیاری موارد بر ناتوانی های خود غلبه کنند و تا حد زیادی نیاز به کمک از طرف دیگران را برطرف کنند. ورزش برای افراد غیر معلول ممکن است نقش فرعی داشته باشد ولی در افراد معلول جزیی از واجبات زندگی روزمره آنهاست زیرا که عدم تحرک بدنی و عدم انجام ورزشهای تخصصی آنها ممکن است باعث تشدید بیشتر معلولیت در آنها شود.

نقش مربی در تمرینات

ورزش معلولین به دلیل حساسیت هایی که دارد نیازمند علم وتجربه کافی مربی مربوطه است تا بتواند به خوبی نیازهای ورزشکار را براورده کند و از تشدید آسیب جلوگیری کند. اطلاعاتی همچون : درجه و شدت معلولیت، مدت زمان معلولیت، محدودیت های حرکتی، سابقه ورزشی، حالات روحی و عصبی . که در این بین مربی با اخلاقیات و روحیات ورزشکار خود نیز آشنا می شود. بسیاری از افراد معلول ابتدا باید بر محدودیت موجود در ذهن خود غلبه کنند تا بتوانند به خوبی به فعالیت های روزمره خود برسند و در اینجا نقش مربی بسیار حائز اهمیت است که بتواند از لجاظ ذهنی و روانشناختی به ورزشکار خود اعتماد به نفس و انگیزه کافی را بدهد.

در بسیاری از معلولین با شرایط خاص مربی می بایست اطلاعات کاملی را از ورزشکار خود داشته باشد و مواردی را همچون نوع تمرین ، شدت تمرین ، مدت تمرین و مواردی از این قبیل را با پزشک ورزشکار به مشاوره بگذارد. در ورزش معلولین ترجیح داده می شود که ورزشکار به صورت انفرادی با مربی فعالیت خود را انجام دهد و یا اینکه در زمانی اختصاصی با دیگر معلولان ورزش کند. زیرا که ممکن است در باشگاههای عمومی شلوغ برای فرد معلول آسیب بدنی ایجاد شود و یا از لحاظ ذهنی دچار آسیب شود. این نکته را باید در نظر گرفت که محیط ورزشی باید استاندارد باشد و عاری از وسایل و موانع خطرناک برای معلولین باشد. همچنین سالن ورزشی برای استفاده آنها طراحی شده باشد به طور مثال فردی که از ویلچر استفاده می کند نیازمند میله ای با ارتفاع کوتاه برای انجام حرکت پول آپ است.

کراسفیت و معلولین

ادعای کراسفیت بر این پایه استوار است که برای هر گروه سنی با هر نوع آمادگی بدنی قابل اجراست. و ورزش معلولین هم بخشی از این جامعه بزرگ ورزشی است. به گفته گرگ گلسمن بیانگذار کراسفیت ورزش کراسفیت برای هر فردی قابل اجراست و تفاوت در نوع نیست بلکه در شدت و نوع اجراست. در ورزش معلولین می توان با انتخاب مناسب متغیر های تمرینی، تمرین را برای فرد معلول متناسب کرد. متغیر های تمرینی عبارتند از : 

– نوع حرکت

– حجم تمرینی

– شدت اجرا

– زمان استراحت و …

بسته به نوع معلولیت ورزشکار در بعضی مواقع میتوان تمرینات را سطح بندی کرد و در بعضی مواقع نیاز است که تمرین کاملا شخصی سازی شود.

در کراسفیت معلولین بر روی تمام فاکتور های آمادگی جسمانی کار می شود اما تعدادی از این فاکتورها برای معلولیت اهمیت بیشتری دارد زیرا معمولا به علت داشتن محدودیت فعالیت بدنی و فقر حرکتی، درورزش این فقدان باید جبران شود. این فاکتورها عبارتند از:

1- هماهنگی عصبی عضلانی: از اهمیت بالایی برخوردار است زیرا این تمرینات هماهنگی گروههای عضلانی و ذهن را بالا می برد و باعث عملکرد بهتر ورزشکاران می شود.

2 – استقامت : تمرینات استقامتی قلبی تنفسی و عضلانی باعث جبران فقدان فعالیت معلولین می شود و باعث می شود که سیستم تنفسی و قلبی عروقی سالم تری را داشته باشند.

3- قدرت : معمولا افراد معلول به فقر بافت عضلانی دچار می شوند که می تواند آسیب های بعدی را به دنبال داشته باشد از همین رو تمرینات قدرتی از اهمیت بالایی برخوردار است.

در تمرینات معلولین می بایست دائما توسط مربی ارزیابی شوند و شدت و حجم تمرین آنها کنترل شود و تست های ارزیابی کوتاه مدت و بلند مدت بر روی آنها انجام شود.